ملخ هاي دريايي يا صحرايي براي نخستين بار در سال 1775 ميلادي توسط محققي به نام فورسكال شناسايي و ثبت علمي شدند. اين گونه تاكنون در قاره آسيا، آفريقا، امريكاي مركزي و كاراييب، امريكاي جنوبي و اروپا ديده شده است. كارشناسان مي گويند كه اين گونه در مناطق خشك زندگي مي كند و اغلب پس از يك دوره خشكسالي گسترده، با بارش هاي دوره اي مناسب وارد فاز تهاجمي مي شود. ملخ هاي صحرايي يك نوع آفت مهاجم هستند كه گسترش جمعيت آنها در نواحي دورافتاده بايد به دقت پايش شود تا بتوان جلوي شيوع، افزايش فوري و ناگهاني جمعيت و تبديل شدن آنها به آفت را گرفت. محققان بر اساس تحقيقات متمركزي كه بيش از 3 سال در دشت هاي ساحلي درياي سرخ انجام داده اند، به اين نتيجه رسيده اند كه عوامل زيستگاهي مانند جامعه گياهي، بافت خاك، رطوبت خاك و نوع كاربري زمين در شكل گيري اين آفت موثر هستند. از سوي ديگر تراكم ملخ ها بسته به ميزان و پراكنش بارندگي و در ضمن طول عمر پوشش گياهي سالانه متغير خواهد بود اما مشخص است كه اين آفت به صورت بالقوه در فصول خشك مشاهده نمي شود بلكه پس از يك دوره خشكسالي گسترده و با بارش هاي دوره اي مناسب است كه وارد فاز تهاجمي مي شود. كارشناسان محيط زيست بر اين باور هستند كه در حال حاضر بزرگ ترين عامل گسترش اين گونه در ايران، بارندگي هاي اخير بوده كه پس از يك دوره خشكسالي طولاني مدت اتفاق افتاده است.